Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συνεντεύξεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

H συνέντευξη μου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ 100,3 και την Κατερίνα Δράκου με θέμα την επιστροφή της σχολικής στολής στα σχολεία της Γαλλίας και την πρόταση του OHE για την απαγόρευση των smartphones στα σχολεία  ξεκινάει στο 54:00 .

https://www.skairadio.gr/istories-me-drakou/episode-2024-02-29 

Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Σήμερα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ 100,3 θα μιλήσουμε για δυο σημαντικά θέματα, την επιστροφή της σχολικής στολής στα σχολεία της Γαλλίας και την πρόταση του OHE για την απαγόρευση των smartphones στα σχολεία.

Συντονιστείτε στις 19:15 μ.μ. στον ΣΚΑΙ 100,3 και στην εκπομπή Ιστορίες με Δράκου.



Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024

Την Τετάρτη 31/1/24 είμαι καλεσμένη στο Δημοτικό Ραδιόφωνο της Αθήνας 9,84 στην εκπομπή "Πλοίο τράκαρε με τραίνο" και θα μιλήσουμε με τον δημοσιογράφο Μιχάλη Λεάνη για το σημαντικό θέμα "Νέοι και Βία".

Συντονιστείτε στις 9:15 π.μ.



Κυριακή 28 Μαρτίου 2021

"Μην αφήνεις τα όνειρα σου ποτέ και για τίποτα"

Γνώρισα την Σοφία όταν δίδασκα μαθήματα ψυχολογίας στο ΙΕΚ Γαλατσίου. Ιδιαίτερα αισιόδοξη, χαμογελαστή και πάντα ευγενική δεν άφηνε το περιθώριο σε κανέναν να υποψιαστεί ότι αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πιστεύω ότι η συνέντευξη με την Σοφία θα βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να δουν με αισιοδοξία και διάθεση για δημιουργία την πορεία της ζωής.
-Ερώτηση: Ποιοι παράγοντες πιστεύεις ότι συνέβαλαν στο να πάθεις σκλήρυνση κατά πλάκας ;
-Απάντηση: Την εποχή που εμφανίστηκε η σκλήρυνση πέρασα έντονο στρες. Μετά την δεύτερη γέννα έπαθα παράλυση , είχα όμως μουδιάσματα και μετά την πρώτη γέννα στα οποία δεν έδωσα σημασία και περάσανε. Από το νοσοκομείο με ενημέρωσαν ότι είχα προδιάθεση και ανάλογα με τις καταστάσεις και το άγχος μπορεί να εμφανιστεί η σκλήρυνση.
Ερώτηση: Πότε ανησύχησες και πήγες στο νοσοκομείο ;
Απάντηση: Γέννησα το δεύτερο παιδί στις 22 Δεκεμβρίου και στις 9 Γενάρη πήγα στο νοσοκομείο με μια πλευρά παράλυτη. Ξεκίνησε σταδιακά μέχρι που μούδιασα τελείως. Μετά από πολλές εξετάσεις διαγνώστηκε η σκλήρυνση και μου δόθηκε φαρμακευτική αγωγή, έμεινα στο νοσοκομείο μια εβδομάδα και μετά συνέχισα την θεραπεία στο σπίτι.
Ερώτηση: Πως ένιωσες όταν σου ανακοινώθηκε η διάγνωση ;
Απάντηση: Ήθελα να πεθάνω επειδή νόμιζα ότι θα μείνω ανάπηρη. Με κράτησε όμως η σκέψη των παιδιών, διάβασα, ενημερώθηκα και άλλαξα, πήρα δύναμη από τα παιδιά μου.
Ερώτηση: Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειας όταν τους ανακοίνωσες την ασθένεια ;
Απάντηση: Με βοήθησε πολύ η αδελφή μου στο ψυχολογικό μέρος μετά το αρχικό σοκ που πέρασε. Επίσης ο άντρας μου με την αισιοδοξία του με ενθάρρυνε ότι θα είμαι καλά όπως και ο πατέρας μου. Η μόνη που δυσκολεύεται ακόμα στην διαχείριση της ασθένειας είναι η μητέρα μου η οποία αγχώνεται ιδιαίτερα.
Ερώτηση :Πως συνεχίστηκε η ζωή σου μετά την διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας ;
Απάντηση: Όταν έπαθα την σκλήρυνση ήμουν 31 ετών, η μεγάλη μου κόρη τριών και είχα και την μικρή νεογέννητη. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε, εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα, σπούδασα στο ιεκ βοηθός βρεφονηπιοκόμων, συνέχισα τις ξένες γλώσσες και έκανα αίτηση να μάθω νοηματική. Κάνω ότι με ευχαριστεί και νιώθω δημιουργική.
Ερώτηση: Πόσο σε έχει αλλάξει η σκλήρυνση κατά πλάκας ;
Απάντηση: Με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο , ασχολούμαι με όσους έχουν ανάγκη και είναι σε ευπαθείς ομάδες. Σκέφτομαι τα πάντα θετικά, μεταφέρω θετική ενέργεια στους άλλους, βοηθάω τους ανθρώπους και είμαι ευαισθητοποιημένη, γεγονός που δεν συνέβαινε πριν την ασθένεια.
Έμαθα να ζω την κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο και ευχαριστιέμαι τη ζωή.



Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

Κορωνοϊός: Μεγαλώνοντας ευτυχισμένα παιδιά σε μια εποχή με μάσκες και αποστάσεις!

Στη συνέντευξη μου στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Το Ποντίκι και στην Εύα Μπουργάνη απαντώ στις ερωτήσεις σχετικά με την ψυχολογική προστασία αλλά και την ενημέρωση των παιδιών σχετικά με τον κορωνοϊό.


Κορωνοϊός: Μεγαλώνοντας ευτυχισμένα παιδιά σε μια εποχή με μάσκες και αποστάσεις!: Η πανδημία του Covid-19 και οι νέες συνθήκες που αυτή επέβαλε έχουν δημιουργήσει μία νέα πραγματικότητα στη ζωή και την καθημερινότητά μας σε πολλά επίπεδα. Όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έναν...

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017



Ζω όπως ήθελα και δεν τολμούσα

H Χ, 39 ετών αποφάσισε να κάνει την θεραπεία με την ηχοθεραπευτική μέθοδο Tomatis λόγω συναισθηματικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά τη λήξη της θεραπείας και τις μεγάλες αλλαγές που είδε στον εαυτό της αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία της. Για επαγγελματικούς λόγους η φωτογραφία της δεν φαίνεται καθαρή.

Γιατί αποφάσισες να ξεκινήσεις θεραπεία με τη μέθοδο Tomatis® ;
Για την επίλυση προσωπικών θεμάτων, για την εξισορρόπηση συναισθημάτων καθώς υπέφερα από κρίσεις πανικού λόγω έντονων και δυσάρεστων καταστάσεων.

Πως νιώθεις μετά από τρεις κύκλους (κάθε κύκλος έχει διάρκεια 13 ημέρες) Tomatis ®;
Νιώθω σταθεροποιημένη εσωτερικά, είμαι χαρούμενη με τον εαυτό μου και αντιμετωπίζω τα προβλήματα που μου παρουσιάζονται με θετική σκέψη και χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις. Αισθάνομαι δυνατή, δεν παρασύρομαι από γεγονότα, πατάω γερά στα πόδια μου και νιώθω σίγουρη για τον εαυτό μου και τις αποφάσεις που παίρνω.  Κίνητρο πλέον είναι το ανώτερο καλό μου.

Ήσουν επιφυλακτική   ή όχι να ξεκινήσεις τη μέθοδο Tomatis ®;
Επειδή μου αρέσει η εξερεύνηση του εαυτού μου το είδα σαν μια πρόκληση και σκέφτηκα ότι θέλω να δοκιμάσω αυτή τη μέθοδο στον εαυτό μου. Επιπλέον το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί από τη δεκαετία του 1950 και εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα αποτέλεσε για μένα εγγύηση ότι θα είναι αποτελεσματική.

Πότε ξεκίνησες να βλέπεις αλλαγές στον εαυτό σου και ποιες ήταν αυτές ;
Από τις τελευταίες μέρες του πρώτου κύκλου άρχισα να έχω διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Άρχισα να είμαι αισιόδοξη , να βλέπω πιο θετικά την καθημερινότητα και να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, ενώ πριν το Tomatis®  ήμουν απαισιόδοξη και φοβόμουν να διεκδικήσω  πράγματα για μένα.

Πες μου την εμπειρία σου από τα τεστ Tomatis® .
Σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας με το ηλεκτρονικό αυτί έκανα 4 τεστ και μπορώ να πω ότι η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη παρόλο που με δυσκόλεψε αρκετά η διαδικασία. Κάθε φορά όμως περίμενα με ανυπομονησία το επόμενο.

Ποια είναι τα συμπεράσματα σου από την εφαρμογή της μεθόδου Tomatis ®;

Ήταν μια όμορφη και θετική εμπειρία , είμαι πολύ ευχαριστημένη γιατί βλέπω αλλαγές στον εαυτό μου που δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα συνέβαιναν. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το Tomatis σε όλους όσους επιθυμούν να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. 

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

«Η ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με τη μέθοδο Tomatis®  άλλαξαν τη ζωή μου»



Η συνέντευξη με τη Βασιλική (26 ετών)  ξεκίνησε ως μια συζήτηση που αφορούσε τον απολογισμό της θεραπείας της. Η Βασιλική εξέφρασε την επιθυμία να δημοσιευθεί αυτή η κατάθεση ψυχής που αποδεικνύει ότι τα πάντα είναι εφικτά όταν υπάρχει ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ .

Ποιος ήταν ο λόγος που με επισκέφθηκες αρχικά ;

Έβλεπα χρόνια τον εαυτό μου να διαφέρει από τους υπόλοιπους και πάντα πίστευα ότι χρειάζομαι βοήθεια από ειδικό όμως ποτέ δεν τολμούσα να ζητήσω βοήθεια και πάντα το ανέβαλα βρίσκοντας δικαιολογίες και ελαφρυντικά για τον εαυτό μου. Πριν τρία χρόνια ένας σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου, μου έδωσε να καταλάβω ότι οι αντιδράσεις μου δεν ήταν φυσιολογικές. Αισθανόμουν μέσα μου ότι πάλευα, υπήρχα και δεν ζούσα τη ζωή που ήθελα, δεν γελούσα και νευρίαζα με ανθρώπους που ήταν χαρούμενοι επειδή θεωρούσα ότι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό.   


Πόσο εύκολο ήταν να με εμπιστευτείς  ;

Επειδή από τη φύση μου είμαι πολύ δύσπιστη και κλειστή, μου ήταν πολύ δύσκολο σε σημείο που πίστευα ότι όλο αυτό ήταν ανώφελο. Δεν πίστευα ότι θα έχω αποτελέσματα .

Τελικά γιατί με εμπιστεύτηκες ;

Μου ξεκλείδωσες πράγματα που δεν ήξερα ούτε εγώ για τον εαυτό μου και στην πορεία άλλαξα πράγματα που θεωρούσα φυσιολογικά.

Τι είδους θεραπεία έκανες και για πόσο χρονικό διάστημα ;

Ξεκίνησα με ψυχοθεραπεία για 6 μήνες και στη συνέχεια αν και ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτική σε εμπιστεύτηκα και συνέχισα με τη μέθοδο Tomatis® (3 κύκλους ) η οποία κατάφερε να βάλει τις σκέψεις μου σε τάξη, να με ηρεμίσει , να έχω καλύτερο έλεγχο του εαυτού μου με αποτέλεσμα να μην συμπεριφέρομαι σπασμωδικά όπως παλιά. Επίσης ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και μεθόδου Tomatis® με βοήθησε να επεξεργάζομαι καλύτερα τα δεδομένα της ζωής μου και να παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου κάτι το οποίο δεν μπορούσα να κάνω πριν.

Περιέγραψε μου τη διαδρομή της θεραπείας σου μέχρι σήμερα ;

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι εύκολη, με έβαλε στη διαδικασία να συγκρουστώ με τον εαυτό μου, είδα τα λάθη και τα ελαττώματα  μου, έπαψα να δικαιολογώ τον εαυτό μου και απλά προσπάθησα να γίνω καλύτερη. Θέλει χρόνο, στην αρχή ήταν δύσκολα και απογοητευόμουν όμως δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να προσπαθώ. Ο εαυτός μας χρειάζεται χρόνο να αλλάξει τα δεδομένα που τόσο καιρό θεωρούσε φυσιολογικά και αυτό γίνεται με δουλειά και εμπιστοσύνη προς τον θεραπευτή.
   
Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε σχέση με το παρελθόν ;

Δεν έχω καμία σχέση με το παρελθόν, έχω αναπτύξει κριτήρια να σκέφτομαι και να λαμβάνω αποφάσεις, ελέγχω τον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι και νιώθω συναισθήματα. Όλα αυτά που βιώνω σήμερα είναι πρωτόγνωρα για μένα, μακάρι να είχα ξεκινήσει νωρίτερα και να μην είχα χάσει τόσο πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου. Η θέληση να ζήσω με έκανε να συνεχίζω ακόμα και όταν η ψυχοθεραπεία ήταν πολύ δύσκολη για μένα.

Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα , θέλουν να απευθυνθούν σε ειδικό και τελικά δεν το αποφασίζουν ;

Να μην χάνουν άλλο χρόνο από τη ζωή τους, να το τολμήσουν, να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια όσο κι’ αν δυσκολευτούν. Μόνο βρίσκοντας την ψυχική υγεία θα ζήσουν καλύτερα. Εσένα σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες μετά από τόσα χρόνια να ζω φυσιολογικά , να αγαπώ τον εαυτό μου και να δίνω αγάπη.


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω με πόση χαρά και αγάπη ζω κάθε στιγμή της ζωής μου


Η Καμέλια Βεζάση έμαθε για την μέθοδο Tomatis®  από συγγενικό της πρόσωπο και ενθουσιάστηκε, ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε ανυπομονησία όταν με επισκέφτηκε στο γραφείο. Πολύ σύντομα κάναμε το τεστ της μεθόδου Tomatis®,συζητήσαμε τα αποτελέσματα και ξεκίνησε ηχοθεραπεία με το ηλεκτρονικό αυτί. Την συνέχεια θα την μάθετε από την ίδια…

Για ποιόν λόγο ξεκίνησες ηχοθεραπεία με την μέθοδο Tomatis®  ;
Έμαθα τυχαία για τη μέθοδο Tomatis® , αναζήτησα αρχικά πληροφορίες στο ιντερνετ, βρήκα πολλά θετικά σχόλια και αποφάσισα να την δοκιμάσω. Αρκετό καιρό πριν ξεκινήσω την θεραπεία δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και είχα πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, με αφορμή αυτά τα προβλήματα αποφάσισα να βελτιώσω τον εαυτό μου.

Πόσους κύκλους Tomatis®  έχεις κάνει και τι αλλαγές παρατήρησες στον εαυτό σου ;
Ολοκλήρωσα τον πρώτο κύκλο πρόσφατα, ήδη αντιμετωπίζω τις καταστάσεις πιο ψύχραιμα, είμαι ήρεμη και χαρούμενη. Θα συνεχίσω για δυο κύκλους ακόμα ώστε να βελτιώσω και να σταθεροποιήσω τα αποτελέσματα μου.



Περιέγραψε μου πιο αναλυτικά τις αλλαγές σου ;
Στις πρώτες συνεδρίες με το ηλεκτρονικό αυτί έβγαινε όλο το συναισθηματικό φορτίο με έντονο κλάμα και εικόνες από τη ζωή μου τις οποίες δεν σκεφτόμουν συνειδητά και με ξαφνιάσανε.  Πάντα όμως στο τέλος της συνεδρίας ένιωθα ανακουφισμένη και χαρούμενη. Κάθε φορά ένιωθα και πιο καλά, το τελευταίο διάστημα η μουσική με χαλάρωνε τόσο πολύ με αποτέλεσμα να κοιμάμαι και στο τέλος να φεύγω ανάλαφρη.

Έχεις χρησιμοποιήσει  άλλες μεθόδους για να αντιμετωπίσεις  τα συναισθηματικά σου προβλήματα ;
Όχι γιατί αγνοούσα την ύπαρξη των προβλημάτων.

Οι άνθρωποι του οικογενειακού σου περιβάλλοντος έχουν παρατηρήσει τις αλλαγές  και τι σου έχουν πει ;
Μου έχουν πει ότι έχει αλλάξει η όψη μου, ότι είμαι πιο χαλαρή και χαρούμενη. Επίσης τα παιδιά μου παρατήρησαν τις αλλαγές στη συμπεριφορά μου, θέλουν να περνάνε περισσότερο χρόνο μαζί μου και με περιμένουν με ανυπομονησία  να επιστρέψω από την εργασία μου. Ακόμα και ο εκνευρισμός είναι παροδικός και δεν μου χαλάει τη διάθεση όπως πριν.

Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις σε όσους σκέφτονται να ξεκινήσουν τη μέθοδο Tomatis ®  και είναι διστακτικοί ;

Να πάρουν την απόφαση να την δοκιμάσουν, δεν υπάρχει περίπτωση να τους βλάψει, μόνο θετικές αλλαγές θα δουν στον εαυτό τους.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Εσείς αφήνετε το παιδί σας να κοιμηθεί σε φίλους του;
Το Sleepover ξεκίνησε από την Αμερική τη δεκαετία του 1980. Θεωρείται δικαίωμα του παιδιού. Γρήγορα έγινε «μόδα» σε όλο τον κόσμο. Οι γονείς που το απαγόρευαν τότε, χαρακτηρίζονταν καταπιεστικοί και υπερπροστατευτικοί.
Είναι έτσι ή όχι; Δύο παιδοψυχολόγοι, η μία από την Αθήνα και η άλλη από την Βόρειο Ελλάδα, μιλούν στο Mothersblog με σκοπό να λύσουν τις απορίες μας, αλλά και να μας προβληματίσουν...
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου
Και τώρα που ζητά να κοιμηθεί στο σπίτι κάποιου φίλου του, τι κάνουμε; Λέμε, φυσικά παιδί μου με το καλό και θα τα πούμε... αύριο ή μας πιάνει πανικός;
Η Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος, MSc Κατερίνα Τσίτση θέτει επτά κρίσιμα ερωτήματα, όταν την ρωτάμε από πόσο ετών μπορούμε να επιτρέπουμε σε ένα παιδί να κοιμάται με τους φίλους του. Λέει: «Δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία, καθώς το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Είναι σκόπιμο και χρησιμότερο να αναρωτηθούν οι γονείς τα παρακάτω»:
-Είναι εύκολο για το παιδί να ζητήσει αυτό που χρειάζεται και από άλλους ανθρώπους εκτός από τους γονείς;
-Πως συμπεριφέρεται το παιδί, όταν άλλα παιδιά και ενήλικες είναι παρόντες; Είναι γενικά ευγενικό μαζί τους και τους σέβεται;
-Εχει περάσει τη νύχτα μακριά σας προηγουμένως, με ένα συγγενικό για παράδειγμα άτομο; Ήταν εύκολο να μείνει μακριά σας;
-Έχει ευέλικτο ωράριο ύπνου; Αν κάποιο βράδυ δεν κοιμηθεί καλά και αρκετά, ποια είναι η διάθεση και συμπεριφορά του την επόμενη μέρα;
-Κοιμάται συνήθως το παιδί ελεύθερο από εφιάλτες που το ξυπνούν ή νυχτερινούς τρόμους;
-Είναι το παιδί ικανό να αυτοεξυπηρετηθεί; Π.χ. να ντυθεί, να πλύνει τα δόντια του ή να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα μόνο του;
Εάν η απάντηση σας είναι θετική στις ερωτήσεις αυτές, τότε είναι πιθανότερο το παιδί να είναι έτοιμο για το πρώτο του sleepover».
Η Κ.Τσίτση εκτιμά πως: «Η διανυκτέρευση στο σπίτι ενός φίλου καλύπτει την ανάγκη του παιδιού για διασκέδαση! Επιπλέον το sleepover απαιτεί ευελιξία από το παιδί και το εξασκεί σε αυτήν, καθώς αναγκάζεται να αφήσει το χώρο του και μαζί και την άνεση του. Το παιδί μαθαίνει!

Πληροφορείται ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο οικογενειών και άρα μεταξύ των οικογενειών γενικά. Ακόμα, το sleepover είναι μια καλή ευκαιρία για να αυξήσει και να βελτιώσει τις κοινωνικές του δεξιότητες, καθώς επίσης προωθεί και την αίσθηση της ανεξαρτησίας του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι μπορούν να μείνουν μακριά από τους γονείς τους, σε ένα σπίτι με διαφορετικούς κανόνες και όρια, στα οποία καλούνται να προσαρμοστούν άμεσα. Καταφέρνουν όλα αυτά, χωρίς τη βοήθεια των γονιών- και μάλιστα μακριά τους -και έτσι ενισχύεται και η αυτοπεποίθηση τους».
Η Αντιγόνη Γινοπούλου, Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος, Πιστοποιημένη Θεραπεύτρια της Μεθόδου Tomatis®, εκτιμά από την πλευρά της πως: «Ο ύπνος εκτός σπιτιού καλύπτει την ανάγκη ανεξαρτησίας του παιδιού, διαχωρίζει τον εαυτό του από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ενισχύει την αυτοπεποίθηση του, γίνεται πιο διεκδικητικό και εκφράζει με μεγαλύτερη ευκολία τη γνώμη του».
----------------------------------------------fghj
Για την ίδιαν: «Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία που το παιδί θα είναι έτοιμο να αποχωριστεί το σπίτι του για να κοιμηθεί στο σπίτι φίλου. Εάν το παιδί έχει αποχωριστεί στο παρελθόν τους γονείς για να μείνει σε συγγενικό σπίτι τότε θα είναι πιο εύκολο. Επίσης δυο ακόμα παράγοντες είναι η ανεξαρτησία που νιώθει το παιδί και η ωριμότητα του. Υπάρχουν παιδιά 10 ετών που δεν έχουν αποχωριστεί ποτέ τους γονείς τους και δεν επιθυμούν να μείνουν σε φιλικό σπίτι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιεστεί το παιδί να μείνει εκτός σπιτιού εφόσον δεν το επιθυμεί. Οι γονείς που θα το αφήσουν να διανυκτερεύσει στο σπίτι φίλου θα πρέπει να γνωρίζουν καλά τόσο το παιδί όσο και τους γονείς του και να υπάρχει ένα κλίμα εμπιστοσύνης».
-Πως καταλαβαίνει ένας γονιός αν τις δικές του ανασφάλειες περί κοινωνικοποίησης-ανεξαρτητοποίησης του παιδιού του, τις μετουσιώνει σε... ανάγκες του παιδιού και μέσα σε αυτές εντάσσει και το sleepover;
Η Α.Γινοπούλου απαντά πως: «Όταν ο γονιός πιέζει το παιδί να κάνει πράγματα και να συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν επιθυμεί τότε μιλάμε για την ανάγκη και την ανασφάλεια του γονιού που προσπαθεί να την μεταδώσει στο παιδί και όχι για την πραγματική ανάγκη του παιδιού. Η κοινωνικοποίηση είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από την ίδια την οικογένεια και απαιτεί χρόνο για την εξέλιξη της. Η γνώση που θα δώσει αρχικά η οικογένεια στο παιδί σε συνδυασμό με την διαρκή ενθάρρυνση είναι δύο βασικά στοιχεία που θα βοηθήσουν την μακρόχρονη πορεία της κοινωνικοποίησης. Το sleepover αποτελεί περισσότερο στοιχείο ανεξαρτητοποίησης και όχι κοινωνικοποίησης».

Το Sleepover δεν αποτελεί πανάκεια...
Η Κ.Τσίτση υποστηρίζει πως: «Οι γονείς προσπαθούν να προσφέρουν στα παιδιά ευκαιρίες για να μάθουν, να εκπαιδευτούν, να διασκεδάσουν και να καταφέρουν πράγματα. Όσον αφορά την διαδικασία κοινωνικοποίησης, ο γονιός ίσως ανησυχήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι το παιδί δεν είναι αποδεκτό από τους συνομηλίκους του ή δεν έχει αρκετούς φίλους. To sleepover μπορεί να φέρει τα παιδιά πιο κοντά.
Μοιράζονται εμπειρίες, το ένα το χώρο του άλλου και οι σχέσεις τους συσφίγγονται. Η κοινωνικοποίηση, ωστόσο, αποτελεί μια φυσική διαδικασία, για την οποία συνήθως δε χρειάζεται να ανησυχούν οι γονείς, καθώς τα παιδιά έχουν πολλές ευκαιρίες καθημερινά (σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες, παιδική χαρά) για να συναντήσουν άλλα παιδιά, να κάνουν φίλους και να αλληλεπιδράσουν.
Στην περίπτωση που πραγματικά το παιδί δυσκολεύεται στην αλληλεπίδραση του με άλλα παιδιά -και έτσι ο γονιός εύλογα ανησυχεί- και πάλι το sleepover δεν αποτελεί πανάκεια. Είναι χρησιμότερο τότε να δοθεί προσοχή στην πιθανότητα η δυσκολία να σχετίζεται για παράδειγμα με την έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων ή την παρουσία κοινωνικού άγχους».


Πηγή: http://www.mothersblog.gr/eimai-mama/item/25688-eseis-afinete-to-paidi-sas-na-koimithei-se-filous-tou#ixzz3WAtAzzVF




Ολόκληρη τη συνέντευξη που έδωσα μπορείτε να την διαβάσετε παρακάτω


1.Από πόσο ετών μπορούμε να επιτρέπουμε στο παιδί μας να κοιμάται με φίλους/φίλες του;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία που το παιδί θα είναι έτοιμο να αποχωριστεί το σπίτι του  για να κοιμηθεί στο σπίτι φίλου. Εάν το  παιδί έχει αποχωριστεί στο παρελθόν τους γονείς για να μείνει σε συγγενικό σπίτι τότε θα είναι πιο εύκολο. Επίσης δυο ακόμα παράγοντες είναι η ανεξαρτησία που νιώθει το παιδί και η ωριμότητα του. Υπάρχουν παιδιά 10 ετών που δεν έχουν αποχωριστεί ποτέ τους γονείς τους και δεν επιθυμούν να μείνουν σε φιλικό σπίτι. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιεστεί το παιδί να μείνει εκτός σπιτιού εφόσον δεν το επιθυμεί. Οι γονείς  που θα το αφήσουν να διανυκτερεύσει στο σπίτι φίλου θα πρέπει να γνωρίζουν καλά τόσο το παιδί όσο και τους γονείς του και να υπάρχει ένα κλίμα εμπιστοσύνης.


2. Τι ανάγκη των παιδιών καλύπτει -αν καλύπτει- το sleepover;
Ο ύπνος εκτός σπιτιού καλύπτει την ανάγκη ανεξαρτησίας του παιδιού, διαχωρίζει τον εαυτό του από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ενισχύει την αυτοπεποίθηση του, γίνεται πιο διεκδικητικό και εκφράζει με μεγαλύτερη ευκολία τη γνώμη του.


3. Πως καταλαβαίνει ένας γονιός αν τις δικές του ανασφάλειες περί κοινωνικοποίησης του παιδιού του τις μετουσιώνει σε... ανάγκες του παιδιού του και μέσα σε αυτές εντάσσει και το sleepover;
Όταν ο γονιός πιέζει το παιδί να κάνει πράγματα και να συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν επιθυμεί  τότε μιλάμε για την ανάγκη και την ανασφάλεια του γονιού που προσπαθεί να την μεταδώσει στο παιδί και όχι για την πραγματική ανάγκη του παιδιού. Η κοινωνικοποίηση είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από την ίδια την οικογένεια και απαιτεί χρόνο για την εξέλιξη της. Η γνώση που θα δώσει αρχικά η οικογένεια στο παιδί σε συνδυασμό με την διαρκή ενθάρρυνση είναι δύο βασικά στοιχεία που θα βοηθήσουν την μακρόχρονη πορεία της κοινωνικοποίησης. Το sleepover αποτελεί περισσότερο στοιχείο ανεξαρτητοποίησης και όχι κοινωνικοποίησης.


4. Μήπως το sleepover είναι «μόδα» και όχι... ανάγκη;
Όταν το sleepover λειτουργεί ως μόδα τότε το παιδί θα επικοινωνήσει με τους γονείς ώστε να επιστέψει σπίτι ή δεν θα ξανακοιμηθεί  στο σπίτι του φίλου . Ενώ όταν λειτουργεί  ως ανάγκη  τότε το παιδί θα είναι χαρούμενο και θα επιθυμεί να επαναλάβει την εμπειρία του.



Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

 Είμαι η Ελένη 36 ετών και είμαι αλκοολική

Η Ελένη είναι ανύπαντρη, κατοικεί στην Αθήνα και  ξεκίνησε να καταναλώνει αλκοόλ από μικρή ηλικία , από τα πανηγύρια του επαρχιακού μέρους στο οποίο ζούσε και όπου το να καταναλώνουν τα παιδιά αλκοόλ σε γιορτές δεν εντυπωσίαζε κανέναν, μάλλον ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό. Κάποια στιγμή η Ελένη μετακόμισε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της και η σχέση με το αλκοόλ συνεχίστηκε….

 Πως ξεκίνησες να καταναλώνεις αλκοόλ και τι ποσότητες έπινες ;
Χωρίς να το καταλάβω, στην αρχή δοκίμασα διάφορα ποτά στις γιορτές του χωριού, μετά όμως συνέχισα γιατί μου άρεσε. Στην αρχή έπινα 1-2 ποτήρια την ημέρα χωρίς να έχω ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιο ποτό, στην πορεία όμως η ποσότητα αυξήθηκε μέχρι που έφτασα στο σημείο να πίνω ένα μπουκάλι ουίσκι την ημέρα.

Πότε ένιωθες την ανάγκη να πίνεις ;
Στην αρχή όταν είχα άγχος και ήθελα να χαλαρώσω και για να έχω καλή διάθεση, στην πορεία όμως ένιωθα την ανάγκη να πιω σε όλες τις στιγμές της ζωής μου, στη χαρά, στη λύπη, στο άγχος, στη στεναχώρια. Μου έγινε συνήθεια και μου έδινε την ψευδαίσθηση ότι μου έλυνε τα προβλήματα.

Η στιγμή που κατάλαβες ότι ξέφυγες ποια ήταν ;
Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς, όμως πέρασαν χρόνια, μερικές φορές σκεφτόμουν ότι μπορεί να είμαι αλκοολική όμως δεν το παραδεχόμουν.

Ποια πιστεύεις ότι είναι τα αίτια που σε οδήγησαν στον αλκοολισμό ;
 Ο πρώτος λόγος είναι η  μοναξιά που ένιωθα σε μικρή ηλικία επειδή είμαι το μικρότερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας όπου υπάρχει μεγάλη ηλικιακή διαφορά από τα υπόλοιπα αδέλφια και ένιωθα πάντα ότι είμαι το μικρό παιδί με το οποίο δεν ασχολείται κανείς.  Ο δεύτερος λόγος είναι ότι στην Αθήνα μεγάλωσα ουσιαστικά μόνη επειδή οι γονείς κατοικούσαν στην επαρχία και άρχισα να βγαίνω από μικρή ηλικία γεγονός που εύκολα συνδυάστηκε με το αλκοόλ και ο τρίτος λόγος ήταν η ευαισθησία μου σε συνδυασμό με διάφορα προσωπικά προβλήματα.

Σε τι διαφέρει ο αλκοολικός από τον κοινωνικό πότη ;
Ο αλκοολικός έχει την ανάγκη να πιει σε καθημερινή βάση, δεν σημαίνει ότι καθημερινά είναι μεθυσμένος ή πίνει μεγάλες ποσότητες αλλά είναι αδύνατον να μην πιει, το μυαλό του είναι εκεί. Ο κοινωνικός πότης δεν έχει αυτή την ανάγκη , αν τύχει θα πιει, διαφορετικά δεν τον ενδιαφέρει.

 Έχεις κάνει κάτι ακραίο έχοντας καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ ;
Δεν έκανα ποτέ κάτι που να βλάψει τους άλλους,  το διάστημα που έπινα ένα μπουκάλι ουίσκι την ημέρα  για έξι μήνες περίπου είχα ψευδαισθήσεις,  προβλήματα μνήμης, ανορεξία, δεν έβγαινα από το σπίτι, είχα παραμελήσει απόλυτα την προσωπική μου φροντίδα και ήμουν μεθυσμένη σε μόνιμη βάση.

Τι σημαίνει για σένα αλκοόλ ;
Πολλά πράγματα, ανάλογα με την διάθεση μου, άλλες φορές είναι μέσο ευθυμίας, χαλαρότητας και ξεγνοιασιάς και άλλες τρόπος για να ξεσπάσω, να κλάψω ή να κρύψω  τα συναισθήματα μου  .

Η οικογένεια σου πως αντιμετωπίζει την εξάρτηση σου από το αλκοόλ ;
Έχουν κάνει πολλές προσπάθειες  ώστε να με βοηθήσουν, με δική τους παρότρυνση πήγα στους ανώνυμους αλκοολικούς για κάποιο διάστημα, έπειτα σε ψυχίατρο  1-2 φορές και τέλος μη μπορώντας να με πείσουν να συνεχίσω την προσπάθεια  εγκαταστάθηκαν για κάποιο διάστημα στο σπίτι μου ώστε να με ελέγχουν.

Σε τι φάση είσαι σήμερα, πως χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου ;
Σε σχέση με τα προηγούμενα που περιέγραψα είμαι  σε πολύ καλύτερη κατάσταση, δεν είναι η σκέψη μου συνέχεια στο αλκοόλ, η ζωή μου δεν είναι μόνο το ποτό και προσπαθώ να προσέχω όσο μπορώ για να μην ξεφύγω. Όταν όμως βρεθώ  έξω με παρέα θα πιώ συνήθως περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Που οφείλεται το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν έχεις κάνει κάποια σοβαρή προσπάθεια απεξάρτησης ;
Ενώ γνωρίζω ότι χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια και το σκέφτομαι συχνά τελικά το αμελώ και βρίσκομαι στο ίδιο σημείο.

Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις στους ανθρώπους που θα διαβάσουν τη συνέντευξη ;
Το αλκοόλ δεν είναι λύση αλλά καταστροφή , είναι πολύ εύκολο κάποιος να ξεφύγει χωρίς να το καταλάβει επειδή δεν θεωρείται απαγορευμένο και το βρίσκουμε παντού. Και κάτι τελευταίο, μην επιτρέπετε στα παιδιά να πίνουν αλκοόλ.


Δημοσιεύθηκε στο site fe-mail.gr στις 2/9/2013

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Ο αυτισμός δεν είναι μια κολλητική αρρώστια


Το τίτλο της συνέντευξης τον έδωσε η κυρία Παρασκευή Αθανασίου, μητέρα του Στέλιου 5 ετών, η οποία εκτός από το πρόβλημα του παιδιού της έχει να αντιμετωπίσει την άγνοια και τον ρατσισμό των συνανθρώπων.

Κυρία Αθανασίου τι γνωρίζατε για τον αυτισμό πριν διαγνωσθεί στον Στέλιο ;
Δεν γνώριζα απολύτως τίποτα και όταν έγινε η διάγνωση στο παιδί μου ήταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά να το αντιμετωπίσουμε.

Πως καταλάβατε ότι το παιδί σας διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδιά και τι ηλικία είχε ο Στέλιος όταν διαγνώστηκε ο αυτισμός ;
Ο Στέλιος βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού με σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή και   διάγνωση έγινε όταν το παιδί  ήταν 1,5 έτους. Μας προβλημάτισε επειδή ήταν πολύ μοναχικός και δεν τον ενδιέφερε να παίξει με τον αδελφό του, ήταν σαν χαμένος, του μιλούσαμε και δεν καταλάβαινε τίποτα απ’ αυτά που λέγαμε ούτε καν μας κοιτούσε σαν να αδιαφορούσε πλήρως, δεν μιλούσε καθόλου, επικοινωνούσε μαζί μας με κραυγές. Το μόνο θετικό ήταν ότι περπατούσε, ήταν το μόνο κοινό που είχε με τα παιδιά της ηλικίας του.

Που απευθυνθήκατε για τη διάγνωση του παιδιού ;
Αρχικά σε ιδιωτικό κέντρο και αργότερα στο Αττικό Νοσοκομείο, στην κυρία Αντωνοπούλου και στην ομάδα της.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σας όταν σας ανακοινώθηκε η διάγνωση του αυτισμού;
Ατελείωτη στεναχώρια για το παιδί και το μέλλον του, φόβος για το πώς θα αντιμετωπίσω την κατάσταση του. Άρχισα να ψάχνω, να διαβάζω και να ρωτάω τους ειδικούς.

Η εκπαίδευση του Στέλιου τι περιλαμβάνει;
Πηγαίνουμε το Στέλιο σε ειδικό κέντρο θεραπειών και από εφέτος ξεκίνησε να πηγαίνει και σε ειδικό νηπιαγωγείο. Πιστεύω ότι το νηπιαγωγείο τον βοηθάει πολύ επειδή βλέπω ότι είναι πιο φιλικός με τα άλλα παιδιά και τα πλησιάζει πιο εύκολα.

Πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα της οικογένειας ;
Πολύ δύσκολη επειδή ο Στέλιος είναι ένα υπερκινητικό παιδί που χρειάζεται τη φροντίδα και την προσοχή μας συνέχεια, πειράζει τους πάντες και δυσκολευόμαστε να πάμε μαζί του έξω επειδή δεν είναι αποδεκτός από πολλούς ανθρώπους.

Πόσο συχνά συναντάτε ανθρώπους που σας αντιμετωπίζουν με ρατσισμό ;
Δυστυχώς συχνά, επειδή δεν γνωρίζουν για τον αυτισμό και θεωρούν ότι ο Στέλιος είναι ένα κακομαθημένο παιδί   που κάνει ότι θέλει χωρίς να τον ελέγχω. Πρόσφατα στην παιδική χαρά το παιδί μου έπαιζε με τα χώματα και μια άλλη μητέρα μου έκανε παρατήρηση με έντονο ύφος επειδή άφηνα το παιδί μου να λερωθεί.

Εκτός από τον Στέλιο έχετε ακόμα ένα παιδί τον Σπύρο 8,5 ετών. Πως αντιμετωπίζει ο Σπύρος τον  αδελφό του;
Ο Σπύρος στεναχωριέται για τον Στέλιο, γνωρίζει και δείχνει απέραντη κατανόηση. Του δείχνει πολύ αγάπη , του μιλάει και του συλλαβίζει λέξεις, τον βοηθάει σε ότι χρειάζεται στο σπίτι, στο ντύσιμο, το φαγητό, την τουαλέτα. Πιστεύω ότι τα παιδιά μου έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση βασισμένη στην αγάπη την οποία την καταλαβαίνει ο Στέλιος.

Τι μήνυμα θέλετε να δώσετε στους γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα με το δικό σας;
Ο αυτισμός θέλει δουλειά σε καθημερινή βάση από μικρή ηλικία, δεν θεραπεύεται όμως βελτιώνεται με τη συνεχή εκπαίδευση του παιδιού, με υπομονή και αγάπη. Η αισιοδοξία και η επιμονή πρέπει να βρίσκονται στην καθημερινότητα μας.

Δημοσιεύθηκε στο site fe-mail.gr στις 16/07/2013


Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Εύη Κοιλάρη: Υπάρχει άγνοια για την μεσογειακή αναιμία

Η κυρία Κοιλάρη είναι 57 ετών, κατοικεί στην Αθήνα και ο λόγος που δέχτηκε να δώσει τη συνέντευξη είναι για  να ενημερώσει τον κόσμο για την μεσογειακή αναιμία και να δώσει θετικά μηνύματα σε ανθρώπους που υποφέρουν.


Κυρία Κοιλάρη πάσχετε από μεσογειακή αναιμία, θα ήθελα να μας μιλήσετε για τη νόσο.
Η μεσογειακή αναιμία είναι κληρονομική νόσος, μεταδίδεται στο παιδί όταν και οι δυο γονείς έχουν το στίγμα με αποτέλεσμα ο οργανισμός να καταστρέφει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και να δημιουργεί αιμολυτικές κρίσεις. Δεν μεταδίδεται με κανέναν άλλον τρόπο, είναι μια γονιδιακή νόσος.

Οι γονείς σας γνώριζαν ότι έχουν το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας;
Όχι επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οι αντίστοιχες εξετάσεις και γι’ αυτό το λόγο, άργησαν να καταλάβουν τη δική μου νόσο.

Τι συμπτώματα εμφανίσατε  που προβλημάτισαν τους γονείς;
Πάντα ήμουν αδύνατη όμως σε ηλικία 5 ετών η σπλήνα μου άρχισε να διογκώνεται με αποτέλεσμα η κοιλιά μου να είναι πρησμένη.  Ο γιατρός που με εξέτασε πρότεινε αμέσως επέμβαση σπληνεκτομής, η οποία μου προσέφερε στη συνέχεια  μια φυσιολογική ζωή χωρίς μεταγγίσεις αίματος.  Πριν την επέμβαση  ενημέρωσε τους γονείς μου ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση και  ότι υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή μου κατά τη διάρκεια της επέμβασης.

Πως αντιμετώπισαν οι γονείς σας την ασθένεια και πότε ενημερωθήκατε για την κατάσταση της υγείας σας, τι συναισθήματα εισπράξατε από την οικογένεια σας;
Μετά το χειρουργείο ρωτούσα τι έχω και μου απαντούσαν ότι είναι μια απλή αναιμία, τίποτα το σοβαρό. Γενικά οι γονείς δεν θέλανε να συζητάνε για το πρόβλημα  όμως εγώ ένιωθα διαφορετική.  Αυτή τη διαφορετικότητα μου την ενίσχυε και η μητέρα μου, ποτέ ως παιδί δεν με πήγε στη θάλασσα επειδή το σώμα μου φαινόταν διαφορετικό. Εισέπραξα πολύ αγάπη και στοργή από τον πατέρα και το θείο μου, σε αντίθεση με τη μητέρα μου η οποία δεν μου στάθηκε ηθικά.

Βιώσατε το ρατσισμό στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον;
Συγγενείς και φίλοι γνώριζαν το πρόβλημα της υγείας  μου και ήμουν αποδεκτή. Στο σχολείο βίωσα το ρατσισμό από τη δασκάλα και όχι από τους συμμαθητές μου. Επίσης στο χώρο εργασίας, στο Ναυτικό Νοσοκομείο όπου εργάστηκα για πρώτη φορά το 1976. Όταν αποκαλύφθηκε η ασθένεια μου μέσα από εξετάσεις που έτυχε να δει ο προϊστάμενος  με αντιμετώπισαν με τόσο άσχημο τρόπο που αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

Είστε ευχαριστημένη από τις παροχές υγείας όσον αφορά την ασθένεια σας;
Οι παροχές δεν είναι αξιοπρεπείς επειδή η νόσος δικαιολογεί το θάνατο, κάποιοι γιατροί μπορούν άνετα, ασυνείδητα και ανεύθυνα να πειραματίζονται. Αν δεν είχα γνώσεις και ένστικτο δεν θα ζούσα σήμερα. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά τις μεταγγίσεις αίματος και τις συνθήκες νοσηλείας.

Ανήκετε σε κάποιον σύλλογο απ’ όπου αντλείτε υποστήριξη;
Πήγα σε σύλλογο όμως δε έγινα αποδεκτή επειδή δεν έκανα μεταγγίσεις.

Πιστεύετε ότι η ενημέρωση που έχει η κοινωνία για την μεσογειακή αναιμία είναι επαρκής;
Δεν υπάρχει ενημέρωση, ούτε από το κράτος ούτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με αποτέλεσμα η κοινωνία να έχει άγνοια για την μεσογειακή αναιμία και οι πάσχοντες να βιώνουν το ρατσισμό.

Τι μήνυμα θέλετε να δώσετε στους ανθρώπους που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία ;
Μην κρύβεσαι, όταν πεις το πρόβλημα σου αυτός που θα δεχτεί εσένα θα δεχτεί και το πρόβλημα . Αν είναι να σε αγαπάει χωρίς το πρόβλημα δεν έχει νόημα, γιατί ούτε κρύβεται ούτε εξαφανίζεται.

Στη διάρκεια της συνέντευξης ήρθε η Μαρία, φίλη της Εύης 32 χρόνια. Της ζήτησα να μου μιλήσει για την φίλη της και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη μεσογειακή αναιμία.
"H Εύη αποτελεί πρότυπο για όλους μας, αντιμετωπίζει την πάθηση της με αξιοπρέπεια, περηφάνια και λεβεντιά. Για μένα δεν είναι αρρώστια, είναι ιδιαιτερότητα. Ζει φυσιολογικά, έχει γνώσεις για την πάθηση της και πολλές φορές δίνει λύσεις στους γιατρούς. Εκτός από χαρισματική εμφάνιση έχει γεμάτη ψυχή και ότι εισέπραττε στη ζωή το ανταπέδιδε. Η Εύη είναι μια πηγή που μόνιμα αναβλύζει νερό..."


Δημοσιεύθηκε στο site fe-mail στις 18 Φεβ 2013
 
Επιστροφή στην κατηγορία

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Συνέντευξη 

«Η ζωή μου με την Χριστίνα»
Μεγαλώνοντας ένα παιδί με νοητική καθυστέρηση

Η κ. Μαρία Σεβδαλή-Μουστάκη απέκτησε την κόρη της Χριστίνα πριν 44 χρόνια. Όταν η Χριστίνα ήταν μόλις ενάμιση έτους διαγνώστηκε με νοητική υστέρηση. Στην παρακάτω συνέντευξη που έδωσε στην ψυχολόγο κ. Αντιγόνη Γινοπούλου, η κ. Σεβδαλή, πρόεδρος του συλλόγου Καντηλίου Μεγάρων και τέως αντιπρόεδρος του Συλλόγου ατόμων με ειδικές ανάγκες Μεγάρων, μιλά για την πορεία της ζωής μαμάς και κόρης μέχρι σήμερα.


-Κυρία Σεβδαλή, πότε γεννήθηκε η Χριστίνα και μετά από πόσο χρονικό διάστημα διαγνώστηκε η νοητική υστέρηση;
Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1969, η διάγνωση της νοητικής υστέρησης μας δόθηκε όταν η Χριστίνα ήταν 1,5 έτους.

-Πότε καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί σας;
Σχετικά νωρίς, όταν η Χριστίνα ήταν 8 μηνών επειδή δεν είχε την φυσιολογική ανάπτυξη που έπρεπε να έχει για την ηλικία της. Ήταν σαν βρέφος, δεν στήριζε το κεφάλι της και δεν πατούσε καθόλου στα πόδια της.

-Πώς αντιμετωπίσατε αρχικά το πρόβλημα;
Πήγα το παιδί σε ειδικό γιατρό στο νοσοκομείο Παίδων όπου μετά από αρκετές εξετάσεις μου είπαν ότι το παιδί μου έχει κάποια καθυστέρηση χωρίς όμως να μπορέσουν να μου προσδιορίσουν από πού προέρχεται. Η δική μου άποψη είναι ότι ξεκίνησε από έναν πολύ υψηλό πυρετό όταν γεννήθηκε το παιδί, τότε δεν προβληματίστηκα γιατί πέρασε και η όψη του παιδιού ήταν φυσιολογική.

-Όταν ακούσατε τη διάγνωση των γιατρών, τι σκεφτήκατε;
Αρχικά σοκαρίστηκα και με κυρίευσε η αγωνία επειδή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω, πώς να το αντιμετωπίσω και τι εξέλιξη θα έχει. Στη συνέχεια, όμως, το μητρικό ένστικτο ήταν ο οδηγός μου.

-Τι παροχές είχατε από το αγγλικό σύστημα υγείας;
Έστελναν δωρεάν στο σπίτι κοινωνική λειτουργό και λογοθεραπευτή. Επιπλέον η Χριστίνα από την ηλικία των 2 ετών πήγε σε ειδικό παιδικό σταθμό, ο οποίος ήταν δωρεάν όπως επίσης και η μεταφορά.

-Το παιδί πώς εξελίχθηκε και τι σας συμβούλεψαν οι γιατροί;
Άργησε πολύ να μιλήσει και να περπατήσει και φυσικά όταν τα κατάφερε διέφερε από τα φυσιολογικά παιδιά. Η συμβουλή των γιατρών ήταν να της δίνω στοργή και αγάπη χωρίς να ξεχνάω ποτέ το πρόβλημα, ότι είναι ένα νοητικά καθυστερημένο παιδί.

-Σήμερα η Χριστίνα είναι 44 ετών. Ποια ήταν η εξέλιξή της και ποιοί παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο;
Η εξέλιξη της Χριστίνας θεωρώ ότι έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία λόγω της αγάπης που εισέπραξε. Ποτέ δεν απέρριψα το παιδί. Όπου πήγαινα το έπαιρνα μαζί μου, δεν ντράπηκα ποτέ γι' αυτήν. Το πιο σημαντικό που έκανα ήταν ότι πάντα έβαζα όρια στη Χριστίνα, ποτέ δεν την κακομάθαινα κάνοντάς της όλα τα χατίρια. Η πειθαρχία και η συνεχόμενη εκπαίδευση ήταν καθοριστικά στοιχεία για την εξέλιξή της, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι κοινωνική, καλοσυνάτη, να έχει χιούμορ και να είναι αποδεκτή από τον κόσμο.

-Κυρία Σεβδαλή, ας επιστρέψουμε στο παρελθόν. Θα ήθελα να μου πείτε ποια ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου βλέποντας τη Χριστίνα;
Στην Αγγλία δεν ένιωσα το πρόβλημα. Η κοινωνία ήταν ενήμερη και, επιπλέον, είχα βοήθεια από τους κρατικούς φορείς. Το πρόβλημα του παιδιού το ένιωσα πραγματικά όταν ήρθαμε στην Ελλάδα. Έψαχνα αντίστοιχους κρατικούς φορείς όμως δεν υπήρχαν. Υπήρχε μόνο ένα ειδικό σχολείο, το Σικιαρίδειο στο Μαρούσι. Ο κόσμος δεν ήταν ενημερωμένος για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και κοιτούσαν τη Χριστίνα περίεργα ακόμα και στις κούνιες. Δυστυχώς πολλά παιδιά ήταν κρυμμένα στα σπίτια επειδή οι οικογένειες ένιωθαν ντροπή με αποτέλεσμα η κοινωνία να μην γνωρίζει ή να παριστάνει ότι δεν την αφορούν αυτά τα άτομα.

-Τι συμβουλεύετε τους γονείς που έχουν παιδιά με νοητική υστέρηση όσον αφορά την εκπαίδευσή τους;
Από τη δική μου εμπειρία μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να πάνε σε ειδικά σχολεία, ποτέ σε κανονικά, επειδή έχουν μια διαφορετικότητα. Οι γνώσεις που μπορούν να αποκτήσουν φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Σημασία έχει η ψυχολογία του παιδιού και η εκπαίδευση όσον αφορά την αυτοεξυπηρέτησή του.

-Πώς μπορεί η καθημερινότητα των παιδιών και των γονιών να γίνει πιο εύκολη;
Οι γονείς πρέπει να έχουν υπομονή, να μην χάνουν τον έλεγχο και την αυτοκυριαρχία τους, να είναι επίμονοι στην εκπαίδευση του παιδιού τους, να μην το απορρίπτουν, να του συμπεριφέρονται όπως σε ένα κανονικό παιδί και να το επιβραβεύουν για κάθε του επιτυχία.

(*) Στην πρώτη φωτογραφία απεικονίζεται η Χριστίνα με τη μητέρα και τη γιαγιά της,ενώ στη δεύτερη με τη νονά  στη βάπτισή της σε ηλικία 2,5 ετών . Εμφανισιακά δείχνει μικρότερη από την ηλικία της λόγω της νοητικής υστέρησης. 

Δημοσιεύθηκε στο site mama365.gr στις 06 Φεβ. 2013